تأثیر آموزش بالینی کاردرمانی بر میزان خودکارامدی و استدلال بالینی دانشجویان

زمینه و هدف: ایجاد شایستگی بالینی در دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی، هدف نهایی آموزش این افراد است. ارزیابی دانشجویان از کارامدی خود، می تواند راهنمای مناسبی برای پیش بینی شایستگی بالینی آن ها باشد. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش های بالینی کاردرمانی بر میزان خودکارامدی و استدلال بالینی دانشجویان پس از گذراندن دوره آموزشی در طول یک ترم تحصیلی و همچنین، بررسی ارتباط این دو عامل با هم انجام شد. روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی 42 نفر از دانشجویان سال سوم و چهارم مقطع کارشناسی رشته کاردرمانی که در حال گذراندن واحد آموزش بالینی بودند، صورت گرفت. پژوهش در تمامی مراکز آموزش بالینی کاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، به روش سرشماری و در سال 1393 انجام گردید. دو پرسش نامه خودکارامدی عمومی (10 سؤال) و خودارزیابی استدلال بالینی- بازاندیشی (26 سؤال) مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون های paired t، independent t و آزمون همبستگی pearson تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: یافته ها نشان دهنده تغییر معنی دار (87/3 ± 97/29 در پیش آزمون و 04/4 ± 80/31 در پس آزمون) در میزان خودکارامدی دانشجویان به واسطه آموزش بالینی در طول یک ترم تحصیلی بود (009/0 = p). میانگین تغییرات نمرات استدلال بالینی و بازاندیشی در پیش آزمون و پس آزمون، با وجود افزایش در انتهای ترم تحصیلی (87/3 ± 97/29 و 04/4 ± 80/31)، معنی دار نشد (460/0= p). همبستگی ضعیفی بین متغیر خودکارامدی و استدلال بالینی- بازاندیشی دانشجویان در انتهای ترم تحصیلی مشاهده گردید (39/0 = r، 010/0 = p). نمرات دانشجویان در دو جنس و در هر دو مورد، تفاوت معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که برنامه های آموزش بالینی در رشته کاردرمانی، موجب ایجاد و ارتقای خودکارامدی در دانشجو می شود، اما میزان استدلال بالینی را در آن ها افزایش نمی دهد. بنابراین، بازبینی در امر آموزش بالینی دانشجویان و تقویت طرح درس های بالینی، ضروری به نظر می رسد.